Arquivo por autores: Belén de Caldas

A Senda de Catoira

58_SendaDeCatoira_800_600

Ameneiro, freixo, salgueiro,
ameneiro, freixo, salgueiro,
salgueiro, freixo, ameneiro,
OHH sanguiño, non “ritma” pero tamén está ahí.
(Ao fin a música regresou a miña testa – pensa).

– Este cal é?
– Ameneiro.
– E este?
– Salgueiro.
– E este?
– Salgueiro.
– Non trabúcaste! é freixo.
– É igual! as cousas que non se utilizan esquécense – di.

Braña, braña, braña,
braña, braña , braña,
braña, xesta, braña,
auga doce auga salgada.

Insua de ratos, insua de Bexo
concellos divididos…
E vexo Bexo,
e tamén vexo
Vacariza (con V de vaca-cións )
O mar vello o río novo,
e o río “bello”…
provincias divididas…

Dúas torres senteito,
baixo a ponte,
refúxianse do frío
e as algas do mar
toman baños de sol,
á beira do río.

Cara Pontevedra,
o drakar bornea,
e a moto voando
por Coruña o rodea.
Nas telleiras do Vilar,
pas possible!! non fisgar.

Ameneiro, freixo, salgueiro,
ameneiro, freixo, salgueiro,
salgueiro, freixo, sabugueiro,
NON! sabugueiro non!, deses non hai eiquí.

 


E A Ortelinda navegou…

OrtelindaNavegou_800

Hai pouco preguntáronme que fora da Ortelinda. Seica semellaba, que estaba varada no blog .
Pois non –respostei.
A Ortelinda navegou…
Levou a un neno Saharauí de nome Alibuia que nunca vira o mar e a un home de Baredo que pintaba retratos de cans ao estilo de Goya, tamén a un cubano de vacacións en Cambados e mesmo a un examinador do carnet de conducir, que despois de se abarloar nunha batea, púxolle un sobresaínte.
E A Ortelinda viaxou…
Colleu un taxi de Vilagarcía para non perderse a regata do Sepelo, hai que dicir, que a súa ama aínda non ten bola de remolque. Tamén pasou polas Carballas e o Galiñeiro para ires O Grove e visitou tódolos seus faros e acampou no Canaval de Vilarello denantes de remontar o río Sar e atracar no Pedrón como noutrora fixera a chalana da pedra do Apóstolo, neste caso para homenaxear cos seus remos, a Rosalía.
Ortelinda divertíuse…
Fixo as súas primeiras tentativas, na pesca do chopo e a robaliça sen sorte algunha, intimou cos muxes da ría a “pikitos” pola quilla e bailou cos golfiños do Cabodeiro, tamén arrolou co seu bambeo ao pobre Rodolfo un can anti-augas, infiel compañeiro da súa ama.
Coqueteou, gracias ó seu amigo Claudio de Vilanova, que lle arranxou a agulla e retocoulle a súa pinturiña branca, para lucir ben fermosa, na alfombra de area, do 25 aniversario da Regata do Bao.
E ó fin descansou …
Fondeada con tódalas súas compañeiras da ENT Dorna, con vistas ó galpón e a palmeira, porque ese día ía sur, e emocionada, contemplou as bágoas de San Lorenzo, antes de durmir e desexar boas vindeiras navegacións.


Ortelinda

Ortelinda é unha dorna pelirroxa e ten pencas, por iso ten que levar unha pamela, cando está varada na praia, a súa pamela, é un toldo verde, mercado na ferretería de Pontecesures.

As dornas levan nomes de muller (a maioría), e ista, leva o nome da miña aboa materna. Ela tamén usaba un sombreiro de palla, cando camiñaba á beira do mar, pois tiña a pel moi branquiña, e senón enchíase de pencas. Todo hai que dicilo, estes paseos placenteiros, foron xa de maior, momento no que tivo algo de paz e tranquilidade, pois a súa vida foi moi dura e a súa infancia peor.

Por aciagas circunstancias da vida, tivo que emigrar a Galicia e traballar dende nena. Coñeceu eiquí o seu home José, tamén portugués coma ela, e tamén emigrado, el por motivos políticos, pois desertara do exército de Salazar, e tiña prohibida a volta o seu país. Casaron e tiveron tres fillos, máis enviuvou moi nova, e ela soa tivo que sacar adiante a toda a familia, e como o fixo? Peneirando trigo do país, e facendo fermosos moletes de estraperlo!

Cando pensaba nun nome para poñerlle á miña dorna, deseguida lembreime de Ortelinda,  e gustoume a idea de que finalmente atopara un repouso ben merecido, peneirando as augas da Ría deixando fermosos ronseis.

A Ortelindiña navega pola Arousa!

 


Despedida

Solpor


Onte estiven na cafetería da estación de autobuses, e na mesa do lado, a que está separada por un cristal biselado, alí estaban, os dous, almorzando churros conxelados, mentres esperaban o seu destino.

―Eu nunca como churros ―dicía el.

―Eu tampouco ―comentaba ela cun sorriso― só, cando os vexo!

Parecían compañeiros de toda a vida, pero cando reparei na súa conversa, souben que non.

Imaxinei que se coñeceran o día anterior, e que nese intre máxico, nun arrebato de ilusión, el lle contara unha parte da súa vida, mentres lle mostraba os seus currunchos favoritos, como o monte aquel dende o cal podes divisar toda a Ría, ou unha leira agochada ó lado do río, onde planexaran un futuro ficticio, ou o romántico paseo na praia da torre derruída, onde admirarían un solpor marabilloso… momentos imposibles de fotografar que so quedarían na súas lembranzas

E despois cearían unha simple tortilla, para eles única, antes de durmir ou non, porque mañán hai que madrugar.

A megafonía anuncia o final da historia…, vin como abandonaban a cafetería, e no medio do andén e indefensos ante a vida, bicábanse e apertábanse denantes de viaxar as súas antigas vidas.


Volta Á Illa

Navegar, con “xicaflex”, e chapa marina, coa miña amiga.

Abandonar se a marea non convence; abandonar para conversar cos amigos…

Abandonar tamén se a marea vai para Cambados.

Conquistar Areoso! , senón hai motín a bordo.

Revisar os tres pés do con.

Visitar As Torres Xemelgas de Vilanova…

Abarloar se hai tempo,  no Cabodeiro.

Avante toda! ó Monte Lobeira…

Atopa-los arroases, benditos roedores! de xardas…

Pása-la pasante

Fondear en Lavanqueira! (Se hai paella, e senón tamén…)

Dar voltas Á Illa , por fóra! e por dentro! e quedar soa no centro…


Festi-Valo

Fogheteiro

O Fogheteiro de Manselle prendeu un misto, e comezou a festa.

Roubou bicos, e regalou abrazos e a xente toda estomballouse, e comeu churrasco, e todos foron felices.

E pensaron…  ―Ata o ano que ven!

 


A Carminha

A Carminha é unha dorna de case cen anos.

O seu primer dono fora o Señor José.

O Señor José, pescaba xoubas do xeito.

Erguíase pola mañán ben cedo, pra ires á lusada. Emparellaba a súa dorna e ía cara o canal, na zona entre A Pobra e o Cabodeiro. Este era o seu lugar predilecto, dicía que por alí paseábanse prariba ou prabaixo (dependendo da marea), tódalas xoubas da Ría.

Perto de A Proba, baixaba a vela, cunha man largaba a peza do xeito, mentres que ca outra boghaba en dirección ó Cabodeiro, ó mesmo tempo mantiña nos beizos o seu celtas sen filtro. A rede, convertíase nun muro no medio do canal, e as pobres xoubas que hoxe ían cara Cortegada, prendían as súas cabeciñas no enmallado.

―¡Xa veñen as ghavotas!, ¡terei que recolle-lo aparello! ― Pensaba.

Tiraba da peza, e agarimosamente collía unha a unha cada xouba, con coidado de non degoiala. Despois, na patela, púñaas, ben ordenadiñas, de xeito que non se machucaran unhas cas outras. Ás derradeiras, ás da peza de rabo, deixábaas aparte para o seu propio consumo, levaban máis tempo mortas e estaban máis desangradas, a el gorentábanlle estas.

O Señor José ó xubilarse, vendeu a súa dorniña, ó Baltasar.

O Baltasar era un auténtico carcamán. O primeiro que fixo, foi modernizala. Tirou ca vela e a vara de portar, e púxolle un motor de 100 cabalos. Os remos deixounos, non fora ser que un día quedara tirado. ¡Hai que previr! ―pensaba el―.

Adicouse a piratería principalmente. Primeiro foi un furtivo da vieira. A cotío rifaba cos veciños, e non ghanaba moitos cartos, así que pasouse ó tabaco. Era o rei das bateas (de WHINSTON por suposto). Despois deu o gran salto ó contrabando de drogha, desexaba máis diñeiro….

Hai tempo que non está na Arousa, pois rematou no cárcere de A Lama. E a súa muller vendeu a Carminha a A.C.D.  Dorna da Arousa. Unha escola de vela que está a recuperar as embarcións tradicionais da Ría pra poñelas en uso de novo.

A Carminha agora, está sempre moi arregladiña, en inverno durme nunha antiga fábrica de Vilaxoán, e os socios da escola, límpanlle o arneirón, líxana, píntana e vixíanlle as fendas no tingladillo.

No verán desprega a súa preciosa vela laranxa, e coqueta, surca a Ría de Arousa, na compaña de mozos e mozas enzoufados de factor 40, que fuman pitillos con filtro, mentres cantan ¡Ai veñen as dornas do xeito…! ¡pescando sardiñas a eito!…

A Carminha como nos seus primeiros tempos, volve ser feliz…

 


O traxe de noiva

Enaguas

O traxe de noiva galega, é un traxe único.

Primeiramente, a Costureiriña, que xa é maior, tivo que se desprazar a Pontevedra, e visitar unha tenda que ten 107 anos, onde a súa aboa xa mercaba nela. A tenda ten un longo mostrador de madeira perfectamente encerado, rodeado de estantes cheos de tecidos de cores.

Alí a Costureiriña, maila futura noiva e a súa nai-irmán, elixen con agarimo as mellores teas…, pano negro da mellor calidade para o mantelo, veludo elegante para o dengue, liño exipcio para a fermosa camisa, guipur branco para a cofia, damasco verde para a saia, por suposto! a xogo coa gaita. Esquecinme de contar que a noiva é un pouco gaiteira!.

Tamén tivo que ir a Cambados, onde hai unha mercería excelente, podes atopar nela, unhas fermosas pasamanerías confeccionadas por unha avezada veciña de A Modia. Nesta ocasión a Carmiña, elixe uns adornos que semellan racimos moi apropiados co espírito da noiva. Despois as puntillas de Camariñas en branco roto, (no tempo da aboa eran crúas)… co entredós a xogo, converterán as enaguas nunha obra de arte, sen menosprezar as puntillas brancas que engalanarán a camisa…

O traxe de noiva xa está no ar, e leva a música incorporada, sona como A Alborada de Corcubión.

 


PulpoPop

Por Belén de Caldas

Ó carón do PulpoPop pasa o Río Sil, que enmudece ante o estrondo musical, máis convértese en luz reflectida do Sol e da Lúa, para lembrarnos que sigue ahí.

A herba ben cortadiña é o descanso daquel que saíu de currar,  e senta alí pra se deleitar. Seica… é autónomo e gana moito diñeiro, mesmo ten un piso.! Pero a música gústalle igual.

Namentres, a señora da limpeza, vixía con agarimo, que ningunha cabicha estrague o tapiz vexetal, e cun amable sorriso desempeña o seu traballo… Claro se pecharan as xanelas usarían os cinseiros… pero! vai moita calor…

Os Vips teñen moita sede, xa apuntaramos que vai moita calor, e convídanse uns a outros… É barra libre!

A todos, en xeral(nenos, maiores, vips ou non…) gústalles o Pulpo, por iso, as dúas, na cola da pulpeira de Carballiño, a familia está ó completo, nembargantes … no Pop … só os máis xóvenes moven os raxos… No PulpoPop haiche moito pulpo á feira!

O cantante reflexiona mentres non chega o seu momento…

―Pulpo ou Pop? That is the question.

 


Casa Marcelo

En Casa Marcelo, pelan os chícharos, pero non de calquera xeito, senón conservando as súas metades unidas. As patacas gracias a un artiluxio xaponés convértense en láminas de medio metro e os tomates son vítimas dun shock térmico, (técnica noutrora descoñecida polos Apaches), pra arrincarlle a pel a tiras sen estragar nadiña.

O piano é un instrumento, acariñado polas relucentes potas de cobre, e a melodía e somentes un “dolcisimo” chup chup .

O arroz non é arroz, é risotto, en non é S.O.S., senón Carnaroli… mamma mía! sona ben!. E mesmo e de cor verde, e non é alieníxena!, e as salsas son emulsións, e as emulsións saben a salsa… E o perexil fritido é unha obra de arte de difícil execución, pero de fermoso resultado.

Paco Jet non é un grupo de rumba catalana, aínda que os xeados bailan o seu ritmo, ficando nunha mousse fría despois de tanta festa.

As sardiñas moi coquetas elas, antes do servizo, pasan pola depiladora, e fanlles todo: media perna, axilas e inguas mesmo o bigote… cunha pinza sácanlles unha a unha todas as espiñas. Ultimamente estaban a maquinar en facerlles a eléctrica, máis abranda demasiado os tecidos.

Codium, coprinus e mastocarpus repasan latín nos anacos libres e cando lles chega a súa hora vólvense exquisitos!

Os espárragos viaxan en avión privado pra chegar ben fresquiños a súa representación. Mentres a vaca, que é galega e rubia, (máis non de bote), repousa macerada entre bagas de xenebreiro dos Highlands escoceses.

Ó comezo da función, os palitos de cebola… enganchan o comensal, e como remate as milfollas de vainilla son o mellor agasallo de cumpleanos que me poida imaxinar .

Casa Marcelo fantasía ou realidade? En calquera caso perfección… todo é o que parece, inda que non o sexa!.