Na regata do Bao as dornas están varadas na area de cantos rodados. As súas pezas desmontadas. O pao, a caña e o temón descansan sobre a dorna. As velas, as drisas e os participantes esperan a uns metros de distancia, a que o xuíz dea a orde de saída.

Os que saben, están calados, o teñen claro.

Eu son novata, e aínda estou a repasar coa Sara, o reparto de tarefas. Eu subo primeira levando a vela e as drisas, amuro a vela, enfío a ostagha no pao e amarroa ás drisas, e ti namentres empuxas a dorna sobes e colocas o temón e a caña.

Feito isto, entre as dúas colocamos o pao. Despois envergho eu, todo hai que dicilo que o nó do oito é a miña especialidade, e coloco os arrocamentos. E alá imos. Coa Sara de patrona e eu de proel.

É levas o plano da regata? Que tontería ! acordarme disto, se total non imos ir de primeiras ( a verdade é que ás veces son optimista)…

Á planificación é excelente. Á realidade e outra. O xuíz baixa o banderín, e óese a bugina. Como posuídos pólo demo os dorneiros corren cara as súas dornas. Polo de agora todo vai mais ou menos a pesares que estamos rodeadas de dornas, os da Doa xa chocaron cós da Jatiña. Os da Zenaida discuten entre eles. Nos imos ben, a vela esta amurada, o pao colocado en candela, pero temos problemas co temón, de repente racha o fiel e quedamos empantanadas – eu non quería abandonar, porque era a miña ilusión participar, pero sen fiel e imposible meter o temón Vemos, como case todos xa partiron , pero eu non me dou por vencida e seguimos tentando arranxar o noso. De repente un amable bañista, axúdanos dende fóra da dorna, e entre os dous conseguimos encaixa-lo temón, despois driso, a vela elévase, axudo a casar a escota, e a patrona pon rumbo cara A Ponte.

Ir entre os últimos ten as súas vantaxes, o espectáculo e marabilloso, unhas corenta dornas, coas súas velas de cores desfilando baixo da Ponte da Illa rumbo a Lavanqueira, semella unha serpe reptando pola ría de Arousa. A Bazarra vai de primeira, competindo coa Noelia que lle sigue de preto, os da Pelijata tampouco quedan atrás…

Os madrileños ca Pedra Madruga van por libre, e deciden esperarnos, cambiamos o rumbo, cara o Bohido e alí veñen, viramos outra vez cara o Carreirón, e alí están detrás. Pareceume oír que un, lle dicía o outro. ¡Siga a esa Dorna!.

Chegando a Lavanqueira atopámonos, cos primeiros, que xa están a dar a súa segunda volta. Que depresión !. Nos imos aínda na primeira.

Volvemos cara A Ponte. Agora levantouse ventiño fresco, e inda por riba unha lancha a motor a toda pastilla, pásanos pólo lado xusto debaixo da Ponte, cando estamos a sacar a vara de portar, e case envorcamos. Somentes foi un susto…

Dirixímonos ó Cabodeiro , a derradeira boia do circuíto , un vento norte forte fainos bulinar e inclínase a dorna , de súpeto, hai que facer banda para equilibrar, e A Sara empeza a coller medo.

―Paramos é collemos rises?

― Eu respondo―. Aguanta un pouquiño, que xa non queda nada… ¡Que valor teño as veces! (a verdade que eu estaba esgotada,  facendo banda e turrando da escota, pero o esforzo pagou a pena). O final conseguímolo e chegamos. Inda que só fixemos o circuíto unha vez.

A entrega de trofeos é xenial, por suposto os catro primeiros teñen premio.

Para todo o mundo hai a lo menos una camiseta de agasallo, máis na sección de premios especiais , sempre hai sorpresas, por exemplo, Á dorna coa tripulación máis xoven déronlle un premio, e así … e como me vin recollendo o trofeo da Carminha por ser a única dorna con tripulación enteiramente feminina.

Que cousa! un trofeo por ser muller. Está ben que mo lembren porque ás veces son un pouco macholo.