Onte estiven na cafetería da estación de autobuses, e na mesa do lado, a que está separada por un cristal biselado, alí estaban, os dous, almorzando churros conxelados, mentres esperaban o seu destino.

―Eu nunca como churros ―dicía el.

―Eu tampouco ―comentaba ela cun sorriso― só, cando os vexo!

Parecían compañeiros de toda a vida, pero cando reparei na súa conversa, souben que non.

Imaxinei que se coñeceran o día anterior, e que nese intre máxico, nun arrebato de ilusión, el lle contara unha parte da súa vida, mentres lle mostraba os seus currunchos favoritos, como o monte aquel dende o cal podes divisar toda a Ría, ou unha leira agochada ó lado do río, onde planexaran un futuro ficticio, ou o romántico paseo na praia da torre derruída, onde admirarían un solpor marabilloso… momentos imposibles de fotografar que so quedarían na súas lembranzas

E despois cearían unha simple tortilla, para eles única, antes de durmir ou non, porque mañán hai que madrugar.

A megafonía anuncia o final da historia…, vin como abandonaban a cafetería, e no medio do andén e indefensos ante a vida, bicábanse e apertábanse denantes de viaxar as súas antigas vidas.